Je voelt dat je lichaam meer gespannen is dan normaal. Een situatie blijft zich maar in je hoofd afspelen. Opeens heb je moeite met in slaap vallen, opstaan kost al net zoveel moeite, en hoewel je het nog niet precies kunt plaatsen, voel je dat er iets niet helemaal klopt. Het is alsof je lichaam zachtjes fluistert, en hoopt dat jij het opmerkt. Je blijft echter gewoon zitten, drukt het weg, en gaat door. Op dat moment verandert het fluisteren. Grenzen die je negeert, stoppen namelijk niet zomaar met bestaan. Ze worden harder, en het fluisteren gaat over in schreeuwen. Het kan zich uiten in woede, moeheid of uitbarstingen die je zelf niet eens begrijpt. Of er gebeurt juist precies het tegenovergestelde: je voelt echt helemaal geen emotie meer. Tegen de tijd dat je grenzen beginnen te schreeuwen, kan je ze niet meer ontkennen. Dan is het aan jou wat je ermee doet: Trek je een grens, of ga je er verder aan onderdoor?
Categorie: Persoonlijk Leiderschap
Zodra het woord “AI” valt, kan een gesprek soms een heel interessante wending nemen. Veel mensen reageren nog steeds met een bepaalde afkeer. AI is iets wat we niet te dichtbij moeten laten komen. Het pakt banen af. Het maakt mensen overbodig. AI kan ervoor zorgen dat we straks een toekomst krijgen waar we helemaal geen grip meer over hebben. Ik herken die gevoelens, aangezien ik er eerst ook met schuine ogen naar keek. Toen veranderde mijn mindset een beetje. Ik wilde niet perse een professional worden in AI, maar als dit dan onderdeel van onze toekomst gaat zijn, dan wil ik tenminste weten hoe het werkt. Nu zie ik AI niet meer als de grote vijand van de toekomst. Ik zie het als een van de meest handige hulpmiddelen die er op dit moment is. Als je er goed gebruik van maakt, kan het een bron aan informatie zijn, een goede sparringpartner, een een tool die je tijd nog veel waardevoller maakt. Daarvoor moet het algemene beeld van AI echter wel gaan veranderen. Zolang het namelijk als bedreiging blijft worden gezien, missen we de kansen die het ons kan bieden.
Verantwoordelijkheid nemen over je eigen leven klinkt logisch, maar het kan heel erg lastig zijn. Zelfs als iets niet jouw schuld is, kan het voelen alsof dat wel het geval is. Het is ook veel comfortabeler om die last bij iemand anders neer te leggen: laat maar, het ligt niet aan mij. Soms is dat ook zo, maar het moet geen excuus worden om zelf niet in beweging te komen. Als je blijft wijzen naar anderen, geef je ook de invloed weg. Snel zal je je echter beseffen dat afwachten niet zal helpen. Je moet erkennen dat dit jouw leven is, en dat jij de enige bent die er iets van kan maken. Niet alles ligt binnen jouw handen, maar heel veel ook wel. Jij moet kiezen hoe je omgaat met wat er om je heen gebeurt.
Er zijn van die tijden dat ik gewoon even geen antwoord ergens op heb. Als manager lijkt het soms wel van je verwacht te worden, maar soms weet ik het ook even niet. Het kan gebeuren dat er iets achter de schermen gebeurt, waarbij ik ook niet de luxe heb om over de volledige informatie te beschikken. Logischerwijs willen mensen toch duidelijkheid. Dan wordt er naar mij gekeken om alles te verduidelijken. Er komen vragen, zorgen, onzekerheid. Maar wat als ik daar gewoon geen antwoord op heb? Hoewel dat erg ongemakkelijk kan voelen, kan er ook een kracht schuilgaan in het gewoon even niet weten, en te moeten nadenken.
Het nieuwe jaar is alweer begonnen, en hoewel ik al even bezig ben met weer in een bepaalde mindset te komen, vroeg ik me toch af hoe ik 2025 het beste kon beginnen op deze website. Gisteren zag ik een lijstje voorbijkomen op LinkedIn, genaamd New Year Reset 2025 7 Journal Prompts, waarvan ik de vragen best wel interessant vond om over na te denken, te beantwoorden, en om te toveren tot een nieuwe blog. Het lijkt me een mooi startschot van het nieuwe jaar.