Zodra het woord “AI” valt, kan een gesprek soms een heel interessante wending nemen. Veel mensen reageren nog steeds met een bepaalde afkeer. AI is iets wat we niet te dichtbij moeten laten komen. Het pakt banen af. Het maakt mensen overbodig. AI kan ervoor zorgen dat we straks een toekomst krijgen waar we helemaal geen grip meer over hebben. Ik herken die gevoelens, aangezien ik er eerst ook met schuine ogen naar keek. Toen veranderde mijn mindset een beetje. Ik wilde niet perse een professional worden in AI, maar als dit dan onderdeel van onze toekomst gaat zijn, dan wil ik tenminste weten hoe het werkt. Nu zie ik AI niet meer als de grote vijand van de toekomst. Ik zie het als een van de meest handige hulpmiddelen die er op dit moment is. Als je er goed gebruik van maakt, kan het een bron aan informatie zijn, een goede sparringpartner, een een tool die je tijd nog veel waardevoller maakt. Daarvoor moet het algemene beeld van AI echter wel gaan veranderen. Zolang het namelijk als bedreiging blijft worden gezien, missen we de kansen die het ons kan bieden.
Categorie: Werk & Leiderschap
Als manager in de retail zie ik veel mensen binnenkomen voor een bijbaan. Voor hen is het werk in de winkel meestal iets tijdelijks, iets om naast hun studie te doen. Daarna willen ze natuurlijk iets gaan doen wat aansluit op hun studie. Maar dat betekent ook dat er telkens weer momenten zijn waarop mensen vertrekken, en ik op zoek moet naar nieuwe collega’s. De laatste paar keer is me tijdens het sollicitatieproces iets opgevallen: steeds minder mensen lijken moeite te doen om de baan te krijgen. Ik schat dat zo’n 70% van de sollicitaties alleen maar bestaat uit een naam, telefoonnummer en e-mailadres. Geen introductie, geen motivatie, niks. Die houding zette me aan het denken. Hoe kun je verwachten een baan te krijgen als je er zelf nauwelijks moeite voor doet? Waarom zou ik mijn tijd en energie in jou steken, als je niet eens laat zien waarom je de baan wilt?