Zodra het woord “AI” valt, kan een gesprek soms een heel interessante wending nemen. Veel mensen reageren nog steeds met een bepaalde afkeer. AI is iets wat we niet te dichtbij moeten laten komen. Het pakt banen af. Het maakt mensen overbodig. AI kan ervoor zorgen dat we straks een toekomst krijgen waar we helemaal geen grip meer over hebben. Ik herken die gevoelens, aangezien ik er eerst ook met schuine ogen naar keek. Toen veranderde mijn mindset een beetje. Ik wilde niet perse een professional worden in AI, maar als dit dan onderdeel van onze toekomst gaat zijn, dan wil ik tenminste weten hoe het werkt. Nu zie ik AI niet meer als de grote vijand van de toekomst. Ik zie het als een van de meest handige hulpmiddelen die er op dit moment is. Als je er goed gebruik van maakt, kan het een bron aan informatie zijn, een goede sparringpartner, een een tool die je tijd nog veel waardevoller maakt. Daarvoor moet het algemene beeld van AI echter wel gaan veranderen. Zolang het namelijk als bedreiging blijft worden gezien, missen we de kansen die het ons kan bieden.
Kevin Voetelink Berichten
Verantwoordelijkheid nemen over je eigen leven klinkt logisch, maar het kan heel erg lastig zijn. Zelfs als iets niet jouw schuld is, kan het voelen alsof dat wel het geval is. Het is ook veel comfortabeler om die last bij iemand anders neer te leggen: laat maar, het ligt niet aan mij. Soms is dat ook zo, maar het moet geen excuus worden om zelf niet in beweging te komen. Als je blijft wijzen naar anderen, geef je ook de invloed weg. Snel zal je je echter beseffen dat afwachten niet zal helpen. Je moet erkennen dat dit jouw leven is, en dat jij de enige bent die er iets van kan maken. Niet alles ligt binnen jouw handen, maar heel veel ook wel. Jij moet kiezen hoe je omgaat met wat er om je heen gebeurt.
Er zijn van die tijden dat ik gewoon even geen antwoord ergens op heb. Als manager lijkt het soms wel van je verwacht te worden, maar soms weet ik het ook even niet. Het kan gebeuren dat er iets achter de schermen gebeurt, waarbij ik ook niet de luxe heb om over de volledige informatie te beschikken. Logischerwijs willen mensen toch duidelijkheid. Dan wordt er naar mij gekeken om alles te verduidelijken. Er komen vragen, zorgen, onzekerheid. Maar wat als ik daar gewoon geen antwoord op heb? Hoewel dat erg ongemakkelijk kan voelen, kan er ook een kracht schuilgaan in het gewoon even niet weten, en te moeten nadenken.
Als manager in de retail zie ik veel mensen binnenkomen voor een bijbaan. Voor hen is het werk in de winkel meestal iets tijdelijks, iets om naast hun studie te doen. Daarna willen ze natuurlijk iets gaan doen wat aansluit op hun studie. Maar dat betekent ook dat er telkens weer momenten zijn waarop mensen vertrekken, en ik op zoek moet naar nieuwe collega’s. De laatste paar keer is me tijdens het sollicitatieproces iets opgevallen: steeds minder mensen lijken moeite te doen om de baan te krijgen. Ik schat dat zo’n 70% van de sollicitaties alleen maar bestaat uit een naam, telefoonnummer en e-mailadres. Geen introductie, geen motivatie, niks. Die houding zette me aan het denken. Hoe kun je verwachten een baan te krijgen als je er zelf nauwelijks moeite voor doet? Waarom zou ik mijn tijd en energie in jou steken, als je niet eens laat zien waarom je de baan wilt?
Terwijl ik aan het water zit, lekker in het zonnetje, denk ik na wat ik nou precies met deze site wil bereiken. Wat is het doel? Wat is de droom? Hoewel ik best wel tevreden ben met wat ik aan het begin van het jaar heb geschreven, ontbreekt er toch iets. Ik denk dat het een beetje die persoonlijke touch is. Heb ik echt wel wat met de onderwerpen waarover ik geschreven heb? In sommige gevallen niet. Het is waarschijnlijk de reden geweest dat, hoewel ik goed van start ging dit jaar, de klad er weer een beetje in is gekomen. Toch wil ik nog steeds blogs schrijven. Ik moet dus alleen wat gaan veranderen aan mijn aanpak.