Een diepe zucht. Ik had het eigenlijk wel verwacht, maar toch erger ik me er mateloos aan. Die ergernissen veranderen ook al snel in boosheid. Ik weet van mezelf dat ik dat heel snel kan gaan uiten, al is dat zeker niet altijd slim. Dus blijf ik stil. Ik ga niet schreeuwen, word niet driftig (ok, misschien een beetje), maar de boosheid blijft natuurlijk wel. Ik kan het gaan negeren, inslikken, en professioneel blijven. Maar wat als ik ga luisteren: wat vertelt die boosheid me nu eigenlijk? En hoe kan ik daar naar luisteren, zonder te ontploffen?
Boosheid wordt natuurlijk vaak als iets negatiefs gezien. Het is iets wat je moet vermijden, onderdrukken, en beheerden. Dat beeld snap ik ook wel. Boosheid kan hard en onvoorspelbaar zijn. Maar die boosheid is er niet voor niets. Als ik goed luister en probeer even afstand te nemen, dan vertelt die woede mij iets. Er is een grens bereikt. Ik heb niet alles gegeven. Of er gebeurt iets wat tegen mijn normen en waarden ingaat.
Wat mij boos maakt? Ik word boos als mensen oneerlijk behandeld worden. Of dit nou in hun voordeel of nadeel is, het klopt niet. Ik word boos als mensen hun verantwoordelijkheid niet serieus nemen. Doen alsof het niet hun probleem is, of ervan wegkijken, terwijl zij die verantwoordelijkheid juist moeten nemen. Ik word boos als makkelijk dingen onnodig moeilijk worden gemaakt. Het is zonde van de verspilde energie.
Boosheid laat me niet alleen weten wat er mis is gegaan, maar ook wat ik belangrijk vind. Het is een kompas, dat kan helpen om een nieuwe richting te vinden.
Soms is mijn boosheid niet zo groot. Het heeft niet per se te maken met onrecht of verantwoordelijkheid die wordt ontlopen. Het is iets kleiners. Op het eerste gezicht lijkt het misschien niet echt iets belangrijks, maar toch is het er.
Ik kan me bijvoorbeeld ergeren aan onnodig wachten. Als ik weet dat iets nu opgelost kan worden, wil ik ook dat het nu gebeurt. Waarom uitstellen en omwegen maken, als het ook direct kan? Dat zegt ook iets over mij. Ik heb een drang naar controle en efficiëntie. Het is moeilijk voor mij om dingen even te laten voor wat ze zijn en te vertrouwen op het proces. Of ik erger me aan mensen die opeens naast hun schoenen gaan lopen. Die doen alsof ze alles weten, alsof er voor hen niets meer te leren valt. Ik vraag me wel eens af waarom ik me daar zo aan kan ergeren, maar ben nog niet op een antwoord gekomen. En dan zijn er die momenten waarop mensen steeds weer over mijn grenzen heengaan. Grenzen die ik heb aangegeven, meerdere malen. Dat raakt mijn behoefte aan rust, mijn ruimte, en mijn verlangen gerespecteerd te worden. Maar dan stel ik mijzelf ook de vraag: hoe duidelijk ben ik eigenlijk over die grenzen geweest?
Ergernissen zijn geen onzin. Ze wijzen op iets wat aandacht nodig heeft. Soms moet ik iets in mezelf erkennen, soms moet ik invloeden van buitenaf laten voor wat ze zijn. Het is niet de bedoeling om ze onnodig groot te maken, maar wel om ze te begrijpen. En daar heb je ruimte voor nodig.
Boosheid kan vermoeiend zijn, maar het kan ook energie geven. Het zet iets in beweging. Als ik boos ben, wil ik iets doen. Ik wil een grens trekken, iets veranderen, of zeggen waar het op staat. Zolang ik niet word overgenomen door die boosheid, is het een kracht.
Ik ken die andere kant namelijk ook. Dan reageer ik te fel. Ik zeg iets wat later niet meer hoeft te kloppen. Soms probeer ik de ander dan ook te raken, simpelweg omdat ik zelf geraakt ben. Daar schiet niemand iets mee op, vooral ikzelf niet.
Als ik mijn boosheid gebruik als startpunt voor iets beters, dan kan het me wel helpen. Om dat proces in gang te zetten, moet ik soms even wachten. Eerst even weer relaxed en helder worden. Maar aan de andere kant helpt het me soms juist als ik direct in actie kom, voor het weer naar de achtergrond verdwijnt. Ik wil boosheid niet onderdrukken, maar ook niet gebruiken als excuus. Ik wil het gericht inzetten, zodat het me vooruit helpt.
Het is de kunst om niet van boosheid weg te lopen, maar er ook niet in te verdwijnen. Je moet het bewust durven voelen, om te kunnen kiezen wat je ermee doet. Boosheid is er niet zomaar. Soms wijst het een grens die is overschreden. Soms laat het je zien wat jij zelf lastig vindt. Het blijft een zoektocht. En ja, soms reageer ik nog steeds weleens te fel. En soms laat ik iets voor wat het is, terwijl ik misschien juist mijn boosheid had moeten uiten. Ik probeer bewuster met boosheid om te gaan. Zodat ik niet alleen voel dat ik boos ben, maar ook waarom, en wat ik ermee wil doen.
Wees de eerste om te reageren