Er zijn van die tijden dat ik gewoon even geen antwoord ergens op heb. Als manager lijkt het soms wel van je verwacht te worden, maar soms weet ik het ook even niet. Het kan gebeuren dat er iets achter de schermen gebeurt, waarbij ik ook niet de luxe heb om over de volledige informatie te beschikken. Logischerwijs willen mensen toch duidelijkheid. Dan wordt er naar mij gekeken om alles te verduidelijken. Er komen vragen, zorgen, onzekerheid. Maar wat als ik daar gewoon geen antwoord op heb? Hoewel dat erg ongemakkelijk kan voelen, kan er ook een kracht schuilgaan in het gewoon even niet weten, en te moeten nadenken.
Me ongemakkelijk voelen wanneer ik het even niet meer weet is een understatement: het voelt als falen. Het voelt alsof ik tekort schiet, en geen grip kan krijgen op de situatie. Als ik dan helemaal in mijn rol van leidinggevende zit, dan wordt dat gevoel alleen nog maar erger. Ik ben degene die voor duidelijkheid en richting moet zorgen. Dat zijn voor mij twee van de belangrijkste pijlers in mijn werk. Maar in werkelijkheid kan ik gewoon niet altijd alle antwoorden hebben. Dat is ook niet waar leiderschap altijd over gaat. Het gaat namelijk ook over mezelf. Ik moet mezelf de ruimte geven om over iets te reflecteren, en mezelf toestaan gewoon mens te zijn. Het is gewoonweg onmogelijk om altijd maar het hele plaatje voor me te zien. Daarom is het slim om op dat moment even een stap terug te zetten.
Vroeger wilde ik altijd meteen alles oplossen, zodat ik zo snel mogelijk weer zelf de controle over de situatie kon hebben. Wanneer je dan niet alleen afhankelijk bent van jezelf, kan deze mindset heel stressvol zijn. Daarom pak ik het tegenwoordig iets anders aan: ik erken dat ik het even niet weet, inventariseer wat er gedaan moet worden, en bepaal dan welke vervolgstappen ik zelf kan nemen.
Het klinkt heel simpel om te erkennen dat je het zelf even niet weet, maar zoals je hierboven gelezen hebt, kan je zien dat het best lastig kan zijn. Ik zag het vroeger als zwakte om niet meteen weer die controle te grijpen. Nu zie ik die erkenning als een beginpunt: ik kan niet doen alsof ik alles weet, want dan sta ik er ook niet meer voor open om iets nieuws te leren.
Daarna ga ik alles op een rijtje zetten en daarbij wil ik het liefst bij de feiten blijven. Het emotionele moet losgekoppeld worden van het feitelijke, zodat ik overzicht kan creƫren. Aannames en paniek kunnen dat tegenwerken, dus de feiten zijn op dit moment het belangrijkst. Ik kijk dus naar wat ik wel al weet. Wat is er al duidelijk? Wat zijn de zorgen, vragen en verwachtingen? Moet ik me ergens in gaan ontwikkelen? Als ik dat weet, weet ik waar ik weer de controle over kan grijpen.
Kijk, het is onmogelijk om overal de controle over te hebben, aangezien je ook afhankelijk kan zijn van externe factoren. Maar er is altijd iets wat je wel kunt doen. Al is het maar gewoon een gesprek voeren met iemand, of ervoor zorgen dat je op de hoogte blijft van alle ontwikkelingen. Ik kijk tegenwoordig bewust naar wat binnen mijn invloed ligt, en neem daar weer de controle over. Het geeft me weer richting, zonder te forceren wat buiten mijn macht ligt.
Leiderschap draait er niet altijd om dat je meteen het juiste antwoord hebt. Twijfel hoeft geen teken van zwakte te zijn, maar juist een teken van dat je alles zorgvuldig en met aandacht wilt doen. Het is dus helemaal niet erg om het even niet te weten, zolang je er maar eerlijk over bent, betrokken blijft en de volgende stap zet wanneer die wel duidelijk voor je is.
Wees de eerste om te reageren