Ik had deze blog “een gesloten boek” of “het einde van een tijdperk” kunnen noemen. Het is een beetje als het bekende glas: is het halfleeg of halfvol? Hoe kijk ik naar wat er is gebeurd? Ik zie het leven als een boek, waarin jij zelf de hoofdpersoon bent. Elke dag, elke keuze, elke wending schrijft mee aan jouw verhaal. We weten ook allemaal hoe dat boek ooit gaat eindigen. Maar het draait om wat er tussen het begin en het einde gebeurt. Zolang je nog niet op de laatste pagina bent aangekomen, is het einde van een hoofdstuk altijd het begin van een nieuwe. Voor mij is dit zo’n moment. Een hoofdstuk is afgesloten, en de pen ligt weer in mijn hand om het verhaal verder te schrijven.
De aanleiding voor deze blog is dat mijn werkgever heeft besloten zijn activiteiten in Nederland te stoppen. Daarmee kwam er, na zes jaar dienstverband, een officieel einde aan mijn tijd bij het bedrijf. Je zou denken dat dit iets met me zou doen, maar dat is dus niet zo. Ik voel geen stress en geen verdiet. Het geeft me eerder een gevoel van ontspanning, tijd en ruimte. Ik kan dat natuurlijk niet los zien van hoe de afgelopen anderhalf jaar voor mij zijn geweest. Er speelden omstandigheden, waaronder het meemaken van drie gewapende overvallen, die mentaal en fysiek veel van me vroegen. Hierdoor was ik al bezig met het toewerken naar een nieuw hoofdstuk. Langzaamaan begon ik al afstand te nemen. De enige reden (achteraf gezien) dat ik niet eerder ben vertrokken, is omdat ik mijn eigen team niet in de steek wilde laten. Maar nu er buiten mijn macht om een einde is gekomen aan het hoofdstuk, voelt het voor mij wel goed zo. Op naar het volgende hoofdstuk.
Dit volgende hoofdstuk begint met het mezelf gunnen van veel tijd en ruimte. Ik ben op een kruising aangekomen, waarbij ik de tijd wil nemen om de juiste keuze te maken. Hoe wil ik mijn verhaal vervolgen? Voor het eerst in lange tijd hoef ik niet direct over te stappen op iets nieuws. Geen haast. Ik heb de vrijheid om even stil te staan. Ik kan nadenken over wat ik belangrijk vind, wat mij energie geeft, en ook wat ik echt achter me wil laten. Dit is waar het glas halfleeg of halfvol kan zijn. Mijn keuze is dat laatste. Dit is zo’n zeldzaam moment waarop ik zelf kan bepalen welke richting ik op ga.
Bij het omslaan van de pagina naar het nieuwe hoofdstuk, kijk ik naar wat ik meeneem, maar ook naar wat ik het liefst achter wil laten. Natuurlijk heb ik daar niet de volledige controle over, maar aan het eind van de dag heb ik de pen in handen. Ik bepaal hoe het verhaal zich nu gaat vervolgen. Ik neem de ervaring mee. Ik weet nu dat ik veerkrachtig ben, en dat ik in staat ben overeind te blijven staan in moeilijke omstandigheden. Het volgende hoofdstuk mag echter wat meer draaien om balans. Ik wil meer luisteren naar wat ik zelf nodig heb. Ik wil niet alleen maar door blijven gaan, maar ook meer genieten van wat het leven nog meer te bieden heeft.
De afgelopen tijd heb ik gemerkt dat iets steeds meer begint te kriebelen. Ik wil heel graag iets voor mezelf beginnen. Dat wil ik niet doen om groot te worden, of om indruk te maken, maar vooral omdat ik de ruimte wil om dingen echt op mijn manier te doen. Ik wil mijn energie stoppen in iets dat van mij is. Tegelijkertijd wil ik ook meer van waarde zijn. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik wil mensen helpen, iets bijdragen aan de maatschappij. Hoe dat er precies uit gaat zien, weet ik nog niet. Er zijn wel ideeën, en het verlangen is er zeker. Nu de uitwerking nog.
Het is belangrijk dat ik me in dit nieuwe hoofdstuk vooral de tijd ga gunnen. Ik heb nu gewoon de tijd om te ontdekken wat nu bij mij past, om te proberen en te falen, om te leren en groeien. Ik ga me niet haasten. Daar heb ik geen behoefte aan. Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk. Op mijn manier.
Wees de eerste om te reageren