Je voelt dat je lichaam meer gespannen is dan normaal. Een situatie blijft zich maar in je hoofd afspelen. Opeens heb je moeite met in slaap vallen, opstaan kost al net zoveel moeite, en hoewel je het nog niet precies kunt plaatsen, voel je dat er iets niet helemaal klopt. Het is alsof je lichaam zachtjes fluistert, en hoopt dat jij het opmerkt. Je blijft echter gewoon zitten, drukt het weg, en gaat door. Op dat moment verandert het fluisteren. Grenzen die je negeert, stoppen namelijk niet zomaar met bestaan. Ze worden harder, en het fluisteren gaat over in schreeuwen. Het kan zich uiten in woede, moeheid of uitbarstingen die je zelf niet eens begrijpt. Of er gebeurt juist precies het tegenovergestelde: je voelt echt helemaal geen emotie meer. Tegen de tijd dat je grenzen beginnen te schreeuwen, kan je ze niet meer ontkennen. Dan is het aan jou wat je ermee doet: Trek je een grens, of ga je er verder aan onderdoor?