Een diepe zucht. Ik had het eigenlijk wel verwacht, maar toch erger ik me er mateloos aan. Die ergernissen veranderen ook al snel in boosheid. Ik weet van mezelf dat ik dat heel snel kan gaan uiten, al is dat zeker niet altijd slim. Dus blijf ik stil. Ik ga niet schreeuwen, word niet driftig (ok, misschien een beetje), maar de boosheid blijft natuurlijk wel. Ik kan het gaan negeren, inslikken, en professioneel blijven. Maar wat als ik ga luisteren: wat vertelt die boosheid me nu eigenlijk? En hoe kan ik daar naar luisteren, zonder te ontploffen?