Het was een dag als alle andere, geen vuiltje aan de lucht. Toen gebeurde er iets dat even alles stil zette. Soms verandert er iets groots, waar je zelf totaal geen controle over hebt. Het haalde me uit het ritme waar ik zo gewend aan was. Vanaf dat moment moest ik een andere richting opgaan. Vervelend? Ja. Onzekerheid? Zeker weten. En toch raakte ik niet in paniek. Integendeel, ik zag het als tijd en ruimte voor nieuwe kansen en doelen. Natuurlijk voelde het onwennig. Mijn ritme verandert, mijn houvast is weg. Maar er was iets wat ik al snel merkte: hoewel ik iets verloor, had ik ook iets gewonnen. Tijd om na te denken. Ruimte om nieuwe keuzes te maken. Niet omdat ik daar zelf voor had gekozen, maar omdat die ruimte mij aangediend werd.