Herken je het volgende? Je wordt ’s ochtends wakker, hebt je ogen nog niet fatsoenlijk open, of je pakt je telefoon er al bij. Niet met een bepaald doel, maar gewoon om eindeloos te scrollen. Nieuws, social media, en checken of iemand een appje heeft gestuurd. Nog voor je uit bed bent, zit je hoofd al helemaal vol. En dat merk je de rest van de dag. Ik had dat de laatste tijd steeds vaker. Mijn dagen begonnen onrustig, en ik kon mijn focus er maar moeilijk bij houden. Het voelde alsof ik met een achterstand aan de dag begon. Daarom besloot ik het vandaag even anders aan te pakken. Wat als ik het eerste uur van de dag nou eens mijn telefoon zou laten liggen?
Tag: Persoonlijke Groei
Ik had deze blog “een gesloten boek” of “het einde van een tijdperk” kunnen noemen. Het is een beetje als het bekende glas: is het halfleeg of halfvol? Hoe kijk ik naar wat er is gebeurd? Ik zie het leven als een boek, waarin jij zelf de hoofdpersoon bent. Elke dag, elke keuze, elke wending schrijft mee aan jouw verhaal. We weten ook allemaal hoe dat boek ooit gaat eindigen. Maar het draait om wat er tussen het begin en het einde gebeurt. Zolang je nog niet op de laatste pagina bent aangekomen, is het einde van een hoofdstuk altijd het begin van een nieuwe. Voor mij is dit zo’n moment. Een hoofdstuk is afgesloten, en de pen ligt weer in mijn hand om het verhaal verder te schrijven.
Het was een dag als alle andere, geen vuiltje aan de lucht. Toen gebeurde er iets dat even alles stil zette. Soms verandert er iets groots, waar je zelf totaal geen controle over hebt. Het haalde me uit het ritme waar ik zo gewend aan was. Vanaf dat moment moest ik een andere richting opgaan. Vervelend? Ja. Onzekerheid? Zeker weten. En toch raakte ik niet in paniek. Integendeel, ik zag het als tijd en ruimte voor nieuwe kansen en doelen. Natuurlijk voelde het onwennig. Mijn ritme verandert, mijn houvast is weg. Maar er was iets wat ik al snel merkte: hoewel ik iets verloor, had ik ook iets gewonnen. Tijd om na te denken. Ruimte om nieuwe keuzes te maken. Niet omdat ik daar zelf voor had gekozen, maar omdat die ruimte mij aangediend werd.
Je voelt dat je lichaam meer gespannen is dan normaal. Een situatie blijft zich maar in je hoofd afspelen. Opeens heb je moeite met in slaap vallen, opstaan kost al net zoveel moeite, en hoewel je het nog niet precies kunt plaatsen, voel je dat er iets niet helemaal klopt. Het is alsof je lichaam zachtjes fluistert, en hoopt dat jij het opmerkt. Je blijft echter gewoon zitten, drukt het weg, en gaat door. Op dat moment verandert het fluisteren. Grenzen die je negeert, stoppen namelijk niet zomaar met bestaan. Ze worden harder, en het fluisteren gaat over in schreeuwen. Het kan zich uiten in woede, moeheid of uitbarstingen die je zelf niet eens begrijpt. Of er gebeurt juist precies het tegenovergestelde: je voelt echt helemaal geen emotie meer. Tegen de tijd dat je grenzen beginnen te schreeuwen, kan je ze niet meer ontkennen. Dan is het aan jou wat je ermee doet: Trek je een grens, of ga je er verder aan onderdoor?
Verantwoordelijkheid nemen over je eigen leven klinkt logisch, maar het kan heel erg lastig zijn. Zelfs als iets niet jouw schuld is, kan het voelen alsof dat wel het geval is. Het is ook veel comfortabeler om die last bij iemand anders neer te leggen: laat maar, het ligt niet aan mij. Soms is dat ook zo, maar het moet geen excuus worden om zelf niet in beweging te komen. Als je blijft wijzen naar anderen, geef je ook de invloed weg. Snel zal je je echter beseffen dat afwachten niet zal helpen. Je moet erkennen dat dit jouw leven is, en dat jij de enige bent die er iets van kan maken. Niet alles ligt binnen jouw handen, maar heel veel ook wel. Jij moet kiezen hoe je omgaat met wat er om je heen gebeurt.