Ik had deze blog “een gesloten boek” of “het einde van een tijdperk” kunnen noemen. Het is een beetje als het bekende glas: is het halfleeg of halfvol? Hoe kijk ik naar wat er is gebeurd? Ik zie het leven als een boek, waarin jij zelf de hoofdpersoon bent. Elke dag, elke keuze, elke wending schrijft mee aan jouw verhaal. We weten ook allemaal hoe dat boek ooit gaat eindigen. Maar het draait om wat er tussen het begin en het einde gebeurt. Zolang je nog niet op de laatste pagina bent aangekomen, is het einde van een hoofdstuk altijd het begin van een nieuwe. Voor mij is dit zo’n moment. Een hoofdstuk is afgesloten, en de pen ligt weer in mijn hand om het verhaal verder te schrijven.
Tag: Zelfreflectie
Een diepe zucht. Ik had het eigenlijk wel verwacht, maar toch erger ik me er mateloos aan. Die ergernissen veranderen ook al snel in boosheid. Ik weet van mezelf dat ik dat heel snel kan gaan uiten, al is dat zeker niet altijd slim. Dus blijf ik stil. Ik ga niet schreeuwen, word niet driftig (ok, misschien een beetje), maar de boosheid blijft natuurlijk wel. Ik kan het gaan negeren, inslikken, en professioneel blijven. Maar wat als ik ga luisteren: wat vertelt die boosheid me nu eigenlijk? En hoe kan ik daar naar luisteren, zonder te ontploffen?